از ظرفیت فضای مجازی برای گسترش فرهنگ درست و به روز شهروندی برای هم آگاهی و هم آموزی استفاده کنیم و منتظر معجزه در نظام آموزشی و رسانه‌های فرهنگی خود نباشیم.

بخش اول: پیش نوشتاری بر پویش «ذره بین»

زندگی اجتماعی، به ویژه در عصر کنونی که به واسطه فناوری‌های جدید سریعتر از گذشته دستخوش تغییر می‌شود، نیازمند توجه به قواعد و ریزه‌کاری‌هایی است تا بتوانیم در کنار هم با احترام و اعتماد بیشتری زندگی کنیم و از تنش‌های اجتماعی و فشارهای روانی بر یکدیگر بکاهیم.

متأسفانه ما شهروندان ایرانی خیلی از این ریزه‌کاریهای رفتار اجتماعی را در مراحل آموزشی خود یاد نمی‌گیریم و یکی از ضعفهای اساسی نظام آموزشی ایران این است که دروس و تعلیمات، در مدرسه یا دانشگاه، فاصله زیادی با دانش و آگاهی‌های مورد نیاز برای یک شهروند امروزی دارد. علاوه بر این سایر رسانه‌ها، مانند رادیو، تلویزیون و تبلیغات شهری هم از کارکرد مهم و لازم آموزش شهروندی دور افتاده‌اند و از این جنبه موظف خود غافلند.

به باور من لازم است که از ظرفیت فضای مجازی برای گسترش فرهنگ درست و به روز شهروندی برای هم آگاهی و هم آموزی استفاده کنیم و منتظر معجزه در نظام آموزشی و رسانه‌های فرهنگی خود نباشیم.

در این راستا، در کنار یادداشت‌هایم، از این پس نکاتی را از باب یاداوری یا بازگویی کاستی‌های فرهنگ اجتماعی و رفتار شهروندی‌مان طرح خواهم کرد. امیدوارم که با کمک یکدیگر بتوانیم سواد اجتماعی و شهروندی خود را بالا ببریم و این فرهنگ گسیخته و یله را در یک پویش مردمی سامان بخشیم. و امیدوارم که این نیاز مبرم در همه ما بیدار شود و در هیاهوی این روزها شنیده شود. این سلسله نوشته‌ها را «ذره بین» نام نهاده‌ام، به نشانه اینکه همه بتوانیم این کاستی‌ها را ببينيم و به هم نشان دهیم.

بخش دوم: اتوبوس فرودگاهی

تا به حال به اتوبوس فرودگاهی (اتوبوسی که مسافران را از سالن ترانزیت فرودگاه به هواپیما و یا بالعکس جابجا می‌کند) توجه کرده‌اید؟ تفاوت این اتوبوس با اتوبوس‌های شهری و بین شهری این است که تعداد اندکی صندلی در آن تعبیه شده و فضای زیادی برای ایستادن مسافرین دیده شده است. این طراحی برای آن است که با اتوبوس‌های کمتری بتوانند کل مسافران را جابجا کنند و به هواپیما، و یا از هواپیما به سالن ورودی، برسانند.

طبیعتاٌ بهتر بود که این تعداد صندلی هم در آن تعبیه نمی‌شد تا مسافران بیشتری در اتوبوس جای بگیرند. اما همه مسافران قادر به ایستادن، حتی برای این مسافت کوتاه نیستند، مانند سالمندان، بیماران، معلولان و خردسالان. پس صندلیها را برای استفاده ی این گروه از مسافران پیش بینی کرده اند. ما ایرانیها این نکته را کمتر مورد توجه قرار می دهیم و هنگام پیاده شدن از هواپیما سعی بر آن داریم که به سرعت خود را به این صندلیها برسانیم و بنشینیم. اما در کشورهایی که این نکته آموزش داده شده است، مسافران عموماٌ روی این صندلیها نمی نشینند، شاید یکی از گروههای پیش گفته وارد شود و نیاز به نشستن داشته باشد.

پس یادمان باشد؛ صندلی‌های اتوبوس فرودگاهی برای استفاده ی مسافران کم توان است. نه در پیاده شدن از هواپیما عجله کنیم و نه در سوار شدن به اتوبوس به دنبال نشستن باشیم. اجازه دهیم از صندلیهای اتوبوس فرودگاهی با همان منطقی که در نصب آنها دیده شده است استفاده شود.

شهروند خوب بودن کار ساده‌ای است. يادگيرى، توجه و كمى هم از خود گذشتگى كافيست.

کانال تلگرام پدرام سلطانی