دانشگاه تهران دنیای جدید و جذابی بود. انرژی یک محیط قدیمی و وسیع که در آن اساتید تراز اول کشور در هر دانشکده ای گرد آمده بودند و دانشجویانی که در هر رشته بهترینهای کشور بودند کاملاٌ متفاوت با محیط کوچک مدرسه بود. کلاسهای ما تقریباٌ 300 نفره بود و در آمفی تآترهای بزرگ دانشکده پزشکی برگزار می شد. درسهای پزشکی برایم جالب بودند اما چارچوب منطقی و استدلالی فکری من را ارضاء نمی کردند. در پزشکی حجم محفوظات بسیار بیشتر از جنبه های تحلیلی و استدلالی بود و من بر خلاف بسیاری از همکلاسیهایم اهل دو بار و سه بار و چند بار خواندن یک مطلب نبودم. یواش یواش به اینکه این رشته مطلوب من باشد شک کردم. این بود که از سال دوم دانشگاه، تغییر شروع شد، ورود به دنیای کسب و کار با کارهای کوچک و تجربیات متفاوت.

پر جنب و جوش و اهل ورزش بودم. دوچرخه سواری، شنا، کوهنوردی، والیبال و بالاخره سوارکاری. از 11 سالگی سوارکاری را شروع کردم و در 14 سالگی در پرش با اسب قهرمان کشور شدم. تا 18 سالگی که وارد دانشگاه شدم بصورت مستمر سوارکاری می کردم و در قریب به 30 مسابقه باشگاهی و سراسری شرکت کردم و مقامهای متعددی کسب کردم.